Spyrka A: 

ART DENT, Tom/Volume17; Numer/Number 3(73),2019:143

e-ISSN 2392-2818

ISSN 2081-4798  ID ART 2019/3/143

LIST OD REDAKCJI

Drodzy Czytelnicy,
Postęp w medycynie sprawia, że czas życia człowieka wydłuża się. Niezbędne jest zatem dostosowanie gabinetów stomatologicznych do przyjmowania osób starszych, niepełnosprawnych, jak i przewlekle chorych, ale co równie ważne, konieczne jest stałe dokształcanie lekarzy dentystów i personelu pomocniczego w zakresie metod leczniczych i podejścia do przyjmowania takich osób. Ważną grupę stanowią także pacjenci z przewlekłymi zaburzeniami neurologicznymi, w znacznym stopniu narażeni na występowanie uszkodzeń w obrębie jamy ustnej. Dokładne zapoznanie się ze specyfiką danej jednostki chorobowej, świadomość ograniczeń z nią związanych, odpowiednio zaplanowane leczenie, przeprowadzone w spokojnej atmosferze, gwarantują sukces terapeutyczny. Przypadek pacjenta chorego na dystonię torsyjną opisany w artykule Rehabilitacja protetyczna pacjentów cierpiących na przewlekłe zaburzenia neurologiczne świadczy o tym, że nawet u pacjentów ze schorzeniami, które utrudniają w znacznym stopniu odpowiednią terapię, możliwa jest skuteczna rehabilitacja narządu żucia z zastosowaniem uzupełnień stałych, bez konieczności znieczulenia ogólnego. Ewentualne komplikacje, nie powinny wywoływać u lekarzy lęku przed próbą podjęcia terapii. Nie bez znaczenia jest także świadomość stomatologiczna opiekunów, a także lekarza neurologa, który znając, jakie patologiczne zmiany mogą zajść w jamie ustnej u takich pacjentów, winien kierować ich na częste przeglądy stomatologiczne.
Ważnym aspektem rehabilitacji jamy ustnej, który był dotąd zaniedbywany, jest sprawność mowy, która jest równie istotnym elementem pełnej odbudowy protetycznej u pacjentów bezzębnych co funkcja żucia i estetyka. Cechy morfologiczne jamy ustnej i zębów mogą wpływać na mowę pacjenta, dlatego lekarz dentysta musi mieć świadomość potencjalnego wpływu leczenia fonetycznego na aktywność mowy. Precyzyjne dopasowanie konturu podniebiennego protezy całkowitej górnej do języka pacjenta może zapewnić bardziej wyraźną mowę, o ile również inne czynniki, takie jak pozycja zębów, płaszczyzna zwarciowa, wymiar pionowy zwarcia i głębokość sklepienia podniebienia są prawidłowe. Jak prawidłowo zaprojektować protezę przy równocześnie akceptowalnej fonetyce, dowiedzą się Państwo z artykułu Wpływ leczenia z użyciem protez całkowitych lub typu overdenture na zrozumiałość mowy.
Zaburzenia funkcjonalne układu stomatognatycznego są zjawiskiem coraz częstszym. Wielu badaczy naukowych szuka związków między narządami i układami w ciele człowieka mającymi wpływ na ich dysfunkcję. Temat ten podjęli także autorzy artykułów: Zastosowanie pedobarografii, podoskaningu i podoskopu w ocenie związków tensegracyjnych między stawem skroniowo-żuchwowym a architekturą stopy oraz Zastosowanie czujników diagnostyki biokinematycznej w ocenie miednicy u pacjentów z zaburzeniami układu stomatognatycznego. Zastosowanie autorskiej tymczasowej, silikonowej szyny repozycyjnej i efekt, który zaobserwowano, wskazuje w opisanym przypadku diagnostycznorehabilitacyjnym na związek tensegracyjny między stawem skroniowo-żuchwowym a architekturą i funkcjonalnością stopy. Z kolei dzięki znajomości taśm mięśniowo-powięziowych i ich zależności tensegracyjnych oraz zastosowaniu tymczasowej, silikonowej szyny repozycyjnej u pacjentki, uregulowane zostało napięcie mięśniowe w obrębie taśmy głębokiej, nastąpiły także zmiany w dynamice miednicy. Powyższe wyniki i rozważania winny stanowić wstęp do badań związków opartych na koncepcji taśm anatomicznych.

Z życzeniami przyjemnej lektury
Anna Spyrka
redaktor naczelna