Cudziło D. et al.

ART DENT, Tom/Volume13; Numer/Number 3 (57), 2015: 167-175

e-ISSN 2392-2818

ISSN 2081-4798  ID ART 2015/3/167

OPIS PRZYPADKU

Cefalometryczna ocena zastosowania metody osteogenezy dystrakcyjnej u pacjentów z obustronnym rozszczepem wargi i podniebienia - opis dwóch przypadków

Cephalometric assessment of the use of distraction osteogenesis in patients with bilateral cleft lip and palate – two case studies

Dorota Cudziło^1,A,B,D,E,F, Barbara Obłoj^1,E,F, Marta Socha^1,E,F, Michał Szałwiński^2,E,F, Marcin Socha^2,D,E,F

¹ Poradnia Ortodontyczna dla Dzieci, Instytut Matki i Dziecka
² Oddział Ortopedii i Chirurgii Kręgosłupa, Instytut Matki i Dziecka

Authors’ Contribution: A - Study Design, B - Data Collection, C - Statistical Analysis, D - Data Interpretation, E - Manuscript Preparation, F - Literature Search, G - Funds Collection

Received: 20.05.2015. Accepted: 06.07.2015. Published: 25.08.2015

Prawa autorskie do publikacji przeniesione na Wydawnictwo AS MEDIA

STRESZCZENIE

Cel: Metoda osteogenezy dystrakcyjnej jest techniką chirurgiczną stosowaną w leczeniu niedoboru masy kostnej. Polega na generowaniu nowej kości pomiędzy przeciętymi segmentami. Celem pracy jest przedstawienie zmian szkieletowych i zgryzowych u 2 pacjentów leczonych za pomocą dystrakcji szczęki z użyciem dwóch różnych technik operacyjnych i dwóch typów dystraktorów. Materiał i metoda: 2 pacjentów z obustronnym całkowitym rozszczepem wargi i podniebienia oraz towarzyszącym niedorozwojem środkowego piętra twarzy i obustronnym brakiem ciągłości wyrostka zębodołowego szczęki w 2 przypadku. U 1. pacjenta przeprowadzono zabieg osteotomii szczęki typu Le Fort 1 a następnie zastosowano metodę dystrakcji przy użyciu maski twarzowej. W 2. przypadku wykonano obustronnie segmentową osteotomię szczęki mobilizując dwa niezależne segmenty w odcinku przednim oraz użyto dystraktora wewnątrzustnego, klejonego na zębach. Analizie poddano przedoperacyjne i pooperacyjne cefalogramy boczne głowy. Wyniki: W obydwóch przypadkach porównanie analiz cefalometrycznych (T0-T1) wykonanych przed i 3 miesiące po zabiegu dystrakcji wskazywało na wysunięcie szczęki. Stwierdzono wzrost wartości kąta SNA, ANB oraz wysunięcie punktu A. W pierwszym przypadku wartości wzrosły odpowiednio o 5,5 stopnia, 8,7 stopnia i 8mm, w drugim zaś przypadku odpowiednio o 6,4 stopnia, 6,4 stopnia i 7,96mm. Uzyskano poprawę w rysach twarzy, zwiększyła się wypukłość twarzy, kąt twarzowy zmalał odpowiednio o 15,5o oraz 7o. Wnioski: Zastosowanie osteogenezy dystrakcyjnej w niedorozwoju szczęki niezależnie od techniki chirurgicznej czy typu dystraktora sprzyja uzyskaniu prawidłowych relacji szkieletowych jak i warunków zgryzowych.

SŁOWA KLUCZOWE:

hipoplazja szczęki, kefalometria, obustronny rozszczep wargi i podniebienia, osteogeneza dystrakcyjna

SUMMARY:

Objective: Distraction osteogenesis is a surgical technique used to treat bone deficiency. It consists in generation of new bone between the cut segments. The objective of this work is to present skeletal and occlusal changes in two patients treated with maxillary distraction with the use of two different surgical techniques and two types of distractors. Material and method: Two patients with complete bilateral cleft lip and palate and associated underdevelopment of the middle third of the face and bilateral discontinuity of the alveolar process in the 2nd case. In 1st patients, Le Fort I osteotomy was performed in the maxilla, followed by distraction with the use of a face mask. In the 2nd case, bilateral maxillary segmental osteotomy was performed to mobilize two independent segments in the anterior section and an intraoral distractor was used. Pre-surgery and post-surgery lateral cephalometric radiographs were analysed. Results: In both cases, the comparison of cephalometric analyses before (T0) and 3 months after the distraction (T1) indicated advancement of the maxilla. The SNA and ANB angle increased and the A point advanced. In the 1st case the values grew by 5.5°, 8.7° and 8mm respectively, whereas in the 2nd case the growth amounted to 6.4°, 6.4° and 7.96mm. Facial features improved, facial convexity increased, the facial angle decreased by 15.5° and 7° respectively. Conclusions: The use of distraction osteogenesis in treatment of the maxillary hypoplasia contributes to achieving correct skeletal relations and occlusion, irrespective of the surgical technique or the type of the distractor applied.

KEY WORDS:

maxillary hypoplasia, cephalometry, bilateral cleft lip and palate, distraction osteogenesis